സുഭാഷ് ചന്ദ്രൻ തന്റെ കഥകളിലൊന്നിൽ സ്വപ്നത്തെക്കുറിച്ചൊരു നിരീക്ഷണം നടത്തുന്നത് ഇങ്ങനെയാണ് “കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കെ യാഥാർത്ഥ്യമാണെന്ന് വിശ്വസിച്ച്പോകുന്ന ഒരു വ്യാജയുക്തി ഏതു സ്വപ്നത്തിനും സഹജമായിരിക്കും”. ഒരിക്കൽ വ്യാജമോ അല്ലത്തതോ ആയ ഒരു യുക്തിയിൽ നിങ്ങൾ ഒരു അനുഭവത്തിനുള്ളിൽപെടുകയും അത് നിങ്ങളിൽ ഭൗതികവും ഭൗതികേതരവുമായ മാറ്റങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കുകയും ചെയ്തശേഷം യുക്തിയുടെ സാംഗത്യത്തെക്കുറിച്ച് അന്വേഷിക്കുന്നതിൽ വലിയ കാര്യമുണ്ടെന്നു തോന്നുന്നില്ല. ഉറക്കത്തിൽ സ്വപ്നം കണ്ട് കിടക്കയിൽ നിന്നും ഉരുണ്ട് തറയിൽ വീണ് കൈയ്യൊടിയുന്നൊരുവന് സ്വപ്നം യാഥാർത്ഥ്യമായാലും ഇെല്ലങ്കിലും വീഴ്ചയുടെ വേദനയും അയാളുടെ ഭൗതിക ശരീരത്തിൽ വന്നമാറ്റവും യാഥാർത്ഥ്യമാണ്. എഴുത്തുകാരൻ ചരിത്രവിവരണത്താലോ, കല്പനകൾ പണിതോ, അനുഭൂതികളുടെ വൻകരകൾ പടുത്തോ സാഹിത്യത്തിലൂടെ യാഥാർത്ഥ്യമാകുന്നൊരു ലോകത്തിന്റെ യുക്തിയിൽ വായനക്കാർ കുടുങ്ങിയാൽ പിന്നെ അതിനുള്ളിൽ പെട്ടിട്ട് അയാളുടെ ചിന്താലോകത്തും അതുവഴി ഭൗതികലോകത്തും വന്നുഭവിക്കുന്ന മാറ്റങ്ങളുടെ അനന്തരാശിയിലായിരിക്കും അവർ. കലയും സാഹിത്യവും മനുഷ്യനിലും അതുവഴി പ്രകൃതിയിലും വരുത്തുന്ന അലൗകിക പരിവർത്തനം (incorporeal transformation) ഇതാണ്. സാഹിത്യം ലോകത്ത് വരുത്തിയ ഈ മാറ്റങ്ങളുടെ ചരിത്രമാണ് സാഹിത്യത്തിന്റെ ചരിത്രം അല്ലാതെ എഴുതപ്പെട്ട കൃതികളുടെ എണ്ണവും വലിപ്പവും പ്രതിപാദിക്കലല്ല.
നന്മതിന്മകളുടെ ഇരുകരകൾ സൃഷ്ടിക്കുകയും അവയ്ക്കിടയിൽ ചില വ്യവഹാരങ്ങൾ പടയ്ക്കുകയും ചെയ്തുകൊണ്ടാണ് ദീർഘകാലം കലയുടെയും സാഹിത്യത്തിന്റേയും മുഖ്യധാര ഒഴുകിയിട്ടുള്ളത്. സത്യത്തിന്റേയും ധർമ്മത്തിന്റേയും ആൾ രൂപമായൊരു നായകനും അതിന്റെ വിരുദ്ധശക്തികളാൽ പണിത ഒരു പ്രതിനായകനും അതിനിടയിൽ ചില്ലറ ഇടപാടുകളും ഒടുവിൽ സത്യത്തിന്റെ കാവലാളായ നായകന്റെ വിജയവും കൊണ്ട് ശുഭപര്യവസായിയാകുന്ന ഇതിവൃത്തമായിരുന്നു നമ്മുടെ സാഹിത്യ കൃതികൾക്കും സിനിമകൾക്കും നാടകങ്ങൾക്കുമെല്ലാം.. ലോകത്തിലെ ഏത് ക്രൂരനും അധർമ്മിക്കും ധാർമ്മികനായ നായക പക്ഷത്ത് നിന്നു സിനിമകാണാം., താൻ ഈ ധർമ്മപക്ഷത്ത് നിലകൊള്ളുന്നവനാണെന്ന് അവനെതന്നെ വിശ്വസിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് കൃതികൾ വായിക്കാം. ഈ നിൽപിൽ വായനക്കാരന് അവൻ നായകനോടൊപ്പം ധർമ്മത്തിന്റെ വെൺപക്ഷത്തും ബാക്കി ലോകം മുഴുവനും അധർമ്മപക്ഷത്തും നിൽക്കുന്നതായി തോന്നും. ജയപക്ഷത്തു നിന്നു കളികാണുന്ന കാഴ്ചക്കാരനെപ്പോലെ ഹരം പകരുന്നൊരു നിലയാണിത്. മതഗ്രന്ഥങ്ങൾ പാരായണം ചെയ്യുന്ന വിശ്വാസികൾ ഭൂരിഭാഗവും അവ വായിക്കുന്ന വേളയിൽ ഇതേ മനോനിലയിലാണ്. പുരോഗമന സാഹിത്യം, സോദ്ദേശ സാഹിത്യമെന്നൊക്കെ നാം വിളിച്ച കൃതികളും ബഹുഭൂരിപക്ഷവും വായിച്ചത് ഇവ്വിധമാണ്. ഇടയ്ക്കൊന്ന് അലക്കി വെളുപ്പിക്കാനാകും വണ്ണം ഒരു ടൂർ പോയി തിരികെ വരുന്ന സുഖമാണ് ഇവിടെ വായന സമ്മാനിക്കുന്നത്. “നഗരത്തിലെ ഓടകൾ കടലിലേക്ക് തുറക്കുന്നത് മനുഷ്യജീവിതം ദൈവത്തിൽ ലയിക്കുന്നതിന്‍റെ ജലച്ഛായാചിത്രമാണ്“ എന്ന് മറ്റൊരർത്ഥത്തിൽ സുഭാഷ് ചന്ദ്രൻ തന്റെ നോവലിൽ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ വൈലോപ്പിള്ളിയുടെ കുടിയൊഴിക്കൽ പോലൊരു കൃതി വായിക്കുന്പോൾ ഈ ഹരമല്ല വായനക്കാരന് ലഭിക്കുന്നത്. ഇവിടെ നായകൻ വിടനാണ്, ഭീരുവാണ് , സന്ദേഹിയാണ് , ആത്മവിമർശത്തിന്റെ ചൂണ്ടുവിരൽ തുന്പിലാണ്. ഇങ്ങനെ വരുന്പോൾ ജയഭേരി മുഴക്കുന്ന കാഴ്ചക്കാരനെപ്പോലെ വായനക്കാരനു ഈ കൃതിയിൽ നിന്നു ഇറങ്ങി പോരാനാവില്ല. നന്മതിന്മകളുടെ ഈ സന്ദേഹഭൂമിയിൽ അയാൾ അയാളെത്തന്നെ കൃതിയിൽ കണ്ടെടുക്കാൻ തുടങ്ങും.
സുഭാഷ് ചന്ദ്രന്റെ കഥകൾ എൺപതുകളുടെ ഒടുക്കത്തിൽ മലയാളി ജീവിതത്തിന്റെ നിലനില്പിന്റെ അടിസ്ഥാനങ്ങളായ അബോധപർവ്വങ്ങളെ അഭിമുഖീകരിച്ചുകൊണ്ടാണ് പുറത്തുവന്നത്. രാഷ്ട്രീയ സാമൂഹിക ഭൂമികയിൽ വന്ന തെളിച്ചക്കുറവുകൾ, സന്ദേഹങ്ങൾ, മനുഷ്യ മുന്നേറ്റങ്ങളിലും ആനന്ദങ്ങളിലും കുടികൊള്ളുന്ന കൊടിയ ഹിംസകൾ ഇതെല്ലാം അതീവ സൂക്ഷമതയോടെ അവതരിപ്പിക്കുവാൻ സുഭാഷിനായി. ഞാൻ മുന്പ് സൂചിപ്പിച്ചതുപോലെ തൊണ്ണൂറുകളിലെ മലയാളി സുഭാഷ് ചന്ദ്രന്റെ കഥകളിൽ നിന്നു അവനെതന്നെ കണ്ടെടുത്തു. അങ്ങനെ കണ്ടെടുത്ത ആത്മരൂപങ്ങളുടെ വൈകൃതങ്ങൾ അവന്റെ ഉറക്കം കെടുത്തി. ഘടികാരങ്ങൾ നിലയ്ക്കുന്ന സമയം, പറുദീസാ നഷ്ടം, തല്പ്പം, ബ്ലഡിമേരി എന്നീ കഥാസമാഹാരങ്ങളിലൂടെ വളരെ കുറച്ചു കഥകൾ മാത്രമാണ് ഇക്കാലം കൊണ്ട് സുഭാഷ് ചന്ദ്രൻ രചിച്ചിട്ടുള്ളത്. എന്നാൽ അവയോരോന്നും മലയാളകഥയെ ഇതര സാഹിത്യരൂപങ്ങളിൽ നിന്നു ബഹുദൂരം മുന്നോട്ടു നടക്കാൻ പ്രാപ്തമാക്കുന്നവയായിരു
ഒമാനിലേയ്ക്ക് നടത്തിയ ഒരു ചെറു സന്ദർശനത്തിന്റെ അനുഭവത്തിൽ രചിച്ച ‘ബ്ലഡി മേരി’ എന്ന കഥ പ്രവാസ പ്രമേയങ്ങളിൽ രചിച്ചിട്ടുള്ള കഥകളിൽ വച്ച് ഉള്ളുലയ്ക്കുന്ന രചനയാണ്. ഗോനു ചുഴലിക്കാറ്റിന്റെയും ബ്ലഡി മേരിയെന്ന കോക്ക്ടെയിൽ മദ്യത്തിന്റേയും വാങ്മയ പരിസരത്തിൽ രക്തത്തിൽ കുളിച്ചു നിൽക്കുന്ന വീട്ടു വേലക്കാരിയായ മേരിയെന്ന അനാഥ മാതാവിലേയ്ക്കുള്ള കഥാവഴികൾ ഏതൊരു പുരുഷനെയും ചുഴറ്റിയെറിയുന്ന കൊടുങ്കാറ്റാവുന്നു. ‘ബ്ലഡി മേരി’ ഉണ്ടാക്കാൻ മിക്സിയിൽ കറങ്ങികൊണ്ടിരിക്കുന്ന തക്കാളി ജ്യൂസിനൊപ്പം ലോകത്തിലെ മുഴുവൻ പുരുഷ ഹൃദയങ്ങളും അരഞ്ഞുതീരുകയാണോയെന്ന് തോന്നിപ്പോകും. രക്തപങ്കിലമായ പുരുഷ കർതൃത്ത്വത്തിലേക്ക് വായനക്കാരനെ ചൂഴ്ന്നിറക്കുന്ന രചനാ മാസ്മരികത സമാനതകളില്ലാത്ത കഥാനുഭവമാണ്. പറുദീസാ നഷ്ടത്തിൽ ശസ്ത്രക്രിയ ചെയ്തെടുത്ത അമ്മയുടെ ഗർഭപാത്രം പ്ലാസ്റ്റിക്ക് ഭരണിലിട്ട് ഒരു കവറിൽ തൂക്കി ലാബിലേയ്ക്ക് പോകുന്ന നരേന്ദ്രന്റെ കഥ മാതൃത്വത്തിന്റെ തുടിക്കുന്ന സ്നേഹവായ്പ്പിനെ ഉപേക്ഷിച്ച് ലോകത്തിന്റെ വിവിധ കോണുകളിലേയ്ക്ക് സുഖാന്വേഷികളായി ചേക്കേറിയ തിരക്കുള്ള എല്ലാ മകനോടും വാചാലമാവുന്ന കഥയാണ്. അവന്റെ യാത്രകളിലെല്ലാം “താ‍‍ഴ്‌വേരടർന്ന ഒരു മരം പോലെ അല്ലങ്കിൽ ഒഴുക്കുനിലച്ച ഒരു പുഴപോലെ”കിടക്കുന്നൊരമ്
ഇങ്ങനെ സുഭാഷ് ചന്ദ്രന്റെ ഓരോ കഥയും പുരുഷനോട് അവന്റെ വ്യവസ്ഥിതിയോട് അതിന്റെ അണുവിലും സഹജമായിരിക്കുന്ന ക്രൗര്യങ്ങളോട് സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കു
ചരിത്രം സംഭവിച്ചുകഴിഞ്ഞ വസ്തുതകളുടെ സമാഹാരമാണെങ്കിൽ സംഭവിച്ചവയുടേയും സംഭവിക്കാവുന്നവയുടേയും സംഭവിക്കാമായിരുന്നവയുടേ
സുഭാഷ് ചന്ദ്രന്റെ ‘ മനുഷ്യനു ഒരു ആമുഖ’ മെന്ന കന്നി നോവലിന്റെ വായനയിലും ഞാൻ മേൽ ചൊന്ന തടസ്സങ്ങൾ സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഈ നോവൽ കേരളത്തിന്റെ ലിഖിത ചരിത്രത്തിലും ഭാവ ചരിത്രത്തിലും സൃഷ്ടിച്ച സമാന്തരങ്ങളിലേയ്ക്ക് വായനക്കാരൻ സ്വതന്ത്രമായി സഞ്ചരിക്കുകയും അതിനുള്ളിൽ തന്റെ നോവലിനെ കണ്ടെടുക്കുകയും വേണം. ജീവിതത്തിന്റെ സർഗ്ഗാത്മകതയുടെ പുരോയാനം അടച്ചുകളഞ്ഞ്, വംശവർദ്ധനവിനു മാത്രമായി ചുരുങ്ങി, യാന്ത്രികവും ചാക്രികവുമായിതീരുന്ന മനുഷ്യ ജീവിതനദിയെക്കുറിച്ചുള്ള ആമുഖമാണ് ഈ നോവൽ. സുഭാഷ് തന്റെ കഥകളിലെന്നപോലെ നാറാപിള്ളയിൽ തുടങ്ങി ഇതിലെ ഓരോ പുരുഷനിലും സഹജമായിരിക്കുന്ന ക്രൂരതയുടെ വന്യരൂപങ്ങൾ ഈ നോവലിൽ ഇഴപിരിച്ചു കാണിക്കുന്നുണ്ട്. ഭീരുത്വത്തിലേയ്ക്കും പരതന്ത്രതയിലേയ്ക്കും വളർന്നുമുറ്റുന്ന മനുഷ്യശിശുക്കളെക്കുറിച്
ചരിത്രനോവൽ, സാമൂഹ്യ നോവൽ, കുറ്റാന്വേഷണ നോവൽ എന്നൊക്കെയുള്ള നോവലിന്റെ തരം തിരിവുകൾ ഇന്ന് അസംബന്ധമായിട്ടുണ്ട്. എല്ലാ നോവലുകളും ഒരു തരത്തിൽ അല്ലങ്കിൽ മറ്റൊരു തരത്തിൽ ചരിത്രരേഖണം ചെയ്യുന്നുണ്ട്. ലോകചരിത്രവും ദേശചരിത്രവും മാത്രമല്ല കർത്തൃനിഷ്ഠതയുടെ ചരിത്രവും ചരിത്രമാണ്. സ്റ്റീഫൻ ഹോക്കിംങ്ങിസ് രചിച്ച ‘ ബ്രീഫ് ഹിസ്റ്ററി ഓഫ് ടൈം‘ ഒരർത്ഥത്തിൽ ചരിത്രം തന്നെയാകുന്നു. സമീപകാലത്ത് മലയാളത്തിൽ വന്ന ചില നോവലുകൾ കേവല വസ്തുതകളുടെ ചരിത്രത്തിനപ്പുറം കഴിഞ്ഞ രണ്ടു നൂറ്റാണ്ടിനുള്ളിൽ ജാതിയിലും സാമൂഹിക ബന്ധങ്ങളിലും സംഭവിച്ച മാറ്റങ്ങളും ഭാവുകത്വത്തിലും ജനതയുടെ സ്വപ്നങ്ങളിലും വന്ന മാറ്റങ്ങളും മാത്രമല്ല വ്യക്തികളുടെ ആന്തരവ്യാപരങ്ങളുടെ ചരിത്രങ്ങൾ പോലും രേഖണം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. മനുഷ്യനൊരാമുഖം യോഗാത്മകാനുഭൂതികൾ സമ്മാനിക്കുന്ന ആലേഖന മികവ് കാട്ടുന്നതിവിടെയാണ്. അതിജീവനത്തിന്റെ പരുക്കൻ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങൾ, സഹനത്തിന്റെ ഗാഥകൾ, ക്രൂരതയുടെ മനുഷ്യസാധ്യതകൾ, സ്ത്രീത്വത്തിന്റെ നിസ്സീമമായ കൃപാവരങ്ങൾ,വൃഥാവ്യയങ്ങളു
ആ‍ധുനികതയിൽ പൂത്തുചൊരിഞ്ഞ അസ്തിത്വവാദത്തെ പിൻപറ്റി ജീവിതത്തിന്റെ വ്യർത്ഥതയെയും ശൂന്യതയെയും മഹത്വപ്പെടുത്തുകയാണോ ‘മനുഷ്യനു ഒരു ആമുഖ’ത്തിൽ സുഭാഷ് ചെയ്തത്? വിജയന്റെയോ മുകുന്ദന്റെയോ അസ്തിത്വ വേവലാതികൾ പേറിയ കഥാപാത്രങ്ങൾ വളർന്നു മുറ്റിയതാണോ സുഭാഷ് ചന്ദ്രന്റെ ജിതേന്ദ്രൻ? അല്ലയെന്ന് നിസംശയം പറയാവുന്ന ഇടകൃഷികൾ ഈ നോവലിൽ സമൃദ്ധമാണ്. “മഹിതമായ ഒന്നിന് സാദ്ധ്യമാകാതെ അന്ത:സാരശൂന്യതയില്‍ മുങ്ങി ഒരു തലമുറ കടന്നുപോകുന്പോൾ മൗലികമായതൊന്ന് നിറവേറ്റാനാകാതെ തളരുന്പോൾ, കൊല്ലൂ, വിജയിക്കൂ എന്നല്ല, ഉണരൂ, സൃഷ്ടിക്കൂ എന്ന് ഊര്‍ജ്ജം പകരുന്ന പുതിയ ഗീതയാണ് നമുക്കാവശ്യം” എന്ന് മന്ത്രിക്കുന്ന തിരയേറ്റങ്ങൾ എന്ന നോവലിൽ നിങ്ങൾക്ക് കണ്ടെത്താനാകും. യാന്ത്രികതയാൽ ജഡമായ കാലത്തെ എഴുത്തിന്റെ ആഭിചാരം കൊണ്ട് ജീവിപ്പിക്കാനാവുമോയെ
അനിൽ വേങ്കോട്
anilvencode@gmail.com
(4പി എം ന്യൂസിൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത് )
ചിത്രങ്ങൾ കടപ്പാട്:
ഡി സി ബുക്സ്
സുനീഷ് ഏറന്മല
